Voor mij is één van de dieptepunten van dit jaar voor wat betreft de inzet van ICT in het onderwijs de vaststelling dat maar weinig mensen denken in oplossingen. Sommige problemen laten zich namelijk eenvoudig oplossen door de inzet van ICT. Ik vind dat dit met name geldt voor communicatie, het delen van informatie en prompte feedback. Op De lerarenopleiding en ICT had ik daar al 's iets over geschreven.
Persoonlijk vind ik vooral de combinatie van face2face en digitaal leren interessant. Er zit (als het goed is) geen enkele docent te wachten op E-leren. Studenten geven ook steeds aan dat ze het contact met de docent en de andere studenten in de 'echte wereld' onmisbaar vinden. Ik ben 't daar (ondanks al mijn digitale aanwezigheid) helemaal mee eens.
Maar dat is misschien ook niet het punt. Het punt is natuurlijk steeds hoe je ICT kan inzetten om het onderwijs te versoepelen, te ondersteunen en te verbeteren. De reden daarvoor is niet omdat ICT nu eenmaal moet of dat het onderwijs niet goed zou zijn, maar gewoon omdat je sommige dingen handiger en beter kan regelen met ICT dan zonder. Daar waar je dingen beter en handiger kan doen moet je dat natuurlijk doen.
Maar zoiets gaat natuurlijk niet vanzelf. Daar moet je wel iets voor doen. Experimenteren, uitproberen en dan vooral goed opletten. Wat werkt? Wat werkt niet? Wat wil je precies? Waarom is dat nuttig? Dat soort vragen...
De manier waarop ICT wordt ingezet werkt soms eerder verwarrend, is doorgaans weinig verheffend of soms zelfs ronduit contraproductief! Ik begrijp vaak niet dat mensen zo enthousiast kunnen doen over iets wat totaal niet werkt. Hoe doe je dat?
Mijn ervaring is dat goede voorbeelden niet vanzelf leiden tot een verbeterde opvatting van wat er zou moeten gebeuren. Ik prutsel wel verder, dat is het punt niet, maar moeten we daar dan niet iets mee? Zijn daar niet een aantal leermomenten uit te halen? Welke consequenties heeft dat? Zou het misschien belangrijke conclusies te trekken over de rest van het gekluns? Ik denk het wel...:-)
